Week van afscheid nemen.

Deze week staat in het teken van afscheid nemen.
Afgelopen zaterdag ben ik al dan niet samen met Wil al bij enige vrienden op bezoek geweest en heb daar afscheid genomen. Omdat zij ook zelf met vakantie geweest zijn c.q. nog moeten gaan stond tijdens die ontmoetingen niet altijd mijn reis centraal.

Nu hoeft dat van mij ook niet. Er spelen veel meer zaken (o.a. de ziekte van mijn schoonmoeder, haar toestand baart het gehele gezin de nodige zorgen) en al die zaken maken mijn aanstaande vertrek gewoonweg wat minder belangrijk.

Toch wil ik het afscheid van de kinderen, dat gisteren in Amsterdam heeft plaatsgevonden graag noemen. We hebben met elkaar een topdag beleefd. Het weer was bijzonder aangenaam en we zijn met elkaar de Amstel opgevaren in de richting van Oudekerk. De foto’s, die ik bijvoeg vertellen denk ik genoeg van het plezier, dat wij met elkaar beleefd hebben.

’s Avonds thuis gekomen, werden we verrast door het woord ‘DAG’ !!, dat met behulp van steentjes uit het tuinpad op de tegels was uitgezet. Tot op dit moment weet ik niet wie daarvoor verantwoordelijk is/was, maar wellicht meldt die iemand zich nog even via een reactie in het blog.

Al met al ben ik naar het definitieve moment aan het toeleven. Alle spullen zijn uit de garage, de kasten en de winkels opgehaald en liggen nu klaar om de tassen in te pakken. Het checklijstje ligt erbij om alles af te vinken, zodat we niets kunnen vergeten. En natuurlijk om vast te stellen of er nog iets mist. Aankomende woensdag is bedoeld om deze laatste spullen aan te schaffen.

En dan gaat het, zoals de Duitsers zo mooi zeggen op de donderdag ‘loos’. Ik schrijf het bewust verkeerd omdat ik woensdagavond afscheid van mijn schoonouders ga nemen in Dronten en toevallig is dit ook hun achternaam.

Goed al met al een enerverende week. Ook op mijn werk word ik met regelmaat door collega’s gevraagd wanneer het nu zover is. Dus ook daar leeft iedereen volop met mij mee.

8-8-8-8.
Op mijn eerste blog heb ik al verschillende hele leuke reacties gekregen. Natuurlijk is elke reactie heel erg welkom maar bijzonder voor mij zijn de reacties van Aard en Jos. 2 fietsmaten, die ik in mijn afgelopen tocht (20120 heb ontmoet en waar ik een aantal dagen samen mee heb opgetrokken. Leuk, dat jullie zo met mij meeleven en Aard, leuk dat je met je broer alweer een tocht naar Italië heb kunnen maken.

Aanstaande donderdag nadert nu met rasse schreden. Van diverse vrienden, kennissen en familieleden, heb ik al gehoord, dat ze mij gaan uitzwaaien. Ik ben er klaar voor. Vooral de eerste 14 dagen zal het zwaar worden omdat het lichaam weer moet wennen aan het leveren van een dagelijkse inspanning, die zeker behoorlijk te noemen is. Dat is ook de reden, dat ik in deze periode nog geen echt lange fietstochten gepland heb (boven 100 kilometer). Maar we zullen het gaan zien en natuurlijk weer gaan beleven.

Oh ja, afgelopen zaterdag nog contact gehad met de fa. Schutte over het fietspakje. Ik had aan hen een iets grotere (xxxl) uitvoering gevraagd. Dat bleek er tussendoor geschoten te zijn. Echter hun werknemer Martijn heeft toch nog geprobeerd om een pak te laten drukken met natuurlijk de firmanaam als opdruk. Ik ben benieuwd of het donderdag echt nog klaar is. In het andere geval zullen jullie het dus voorlopig moeten doen met foto’s van mij in één van ‘oude’ kloffies. Dan neemt Wil het pak ongetwijfeld mee naar Wenen, de eerstkomende rustplaats waar ik Wil, Vincent en Anne ga ontmoeten en samen met hen deze stad exploreren.

Ook wil ik voordat ik vertrek even stilstaan bij mijn zus Tineke, die het afgelopen jaar overleden is en tot nu toe één van mijn allergrootste fans was. Ik ga haar enthousiaste reacties vast en zeker missen en zal tijdens de tocht nog veel aan haar denken.

Tot blogs
Raymond