6 Down and still 11/2 to go

Uit de titel kunnen jullie afleiden dat ons plan om vandaag wat verder dan de stad Tekirdag te komen niet gelukt is. Iets waar Joost en ik geen spijt van hebben. Of het onze Duitse vriend Matthias gelukt is, is nog even een vraag op dit moment. Hij is nl. halfweg de dag voorons uit gegaan. Wat bleek nl. Het geval de weg, die wij vandaag moesten gaan was op zich goed te berijden maar heuvelig. En dat laatste viel nogal tegen, redelijk stijl elke heuvel had een stijgingspercentage van tenminste 6 of 7. Daarnaast waren het steeds klimmen van in afstand 1 tot 2 kilometer en in hoogte van ca. 50 tot 100 meter. Zo hebben wij vandaag 867 hoogtemeters bij elkaar gefietst enin afstand 92 km. afgelegd.

Onze vriend Matthias kon deze percentages iets gemakkelijker behappen dan wij met z'n 2, dus hebben wij maar voorgesteld dat hij het alleen zou proberen. Wij waren vandaag eerder een blok aan zijn been dan dat het handig was. Iets wat gisteren zeker het geval was.

Dus na de middagmaaltijd hebben wij afscheid van Matthias genomen en hem succes gewenst en zijn met ons tweetjes verder gefietst. Natuurlijk zijn emailadressen etc. Uitgewisseld want van beide kanten is het contact op zich zeer gewaardeerd.

De wind was vandaag wat minder hard dan gisteren wat overigens niet wil zeggen dat het minder koud was. Ik heb op een bepaald mijn lange fietsbroek te voorschijn gehaald en ook aangetrokken. Ik kreeg mijn spieren niet meer warm. Nadien waren mijn kouklachten in in ieder geval over. Wel verbeterde het weer zich iets in de loop van de middag maar koud bleef het zeker.

Verder hebben we vandaag vlak nadat we vetrokken waren een Amerikaans meisje dat alleen aan het fietsen was met haar gitaar etc. Geholpen met een lekke band. Haar pomp was op een elegante manier geleend c.q. gestolen, dus zij had met een steeds leeg lopende band een probleem. Nu met vereende krachten hebben we haar geholpen. Zij was natuurlijk zeer dankbaar.

Samenvattend kunnen we zeggen een mooie tocht te hebben gehad door een heuvelig landschap. Natuurlijk hebben we weer genoten van de vergezichten, de agressieve honden al bleven die gelukkig op een afstand. We zitten nu in het centrum van de drukke stad. Gaan daar natuurlijk nog even van genieten.

Groeten en jullie zien horen wel wat er morgen weer gaat gebeuren. Wel wil ik de blogverslaafden waarschuwen. Het einde van het blog nadert met rasse schreden. Ik wil vooral mijn broer Jacques in overweging geven of hij niet zelf een blog op internet moet beginnen. Zijn gedachtenspinsels zullen meerderen van ons geroerd hebben. Ook de andere blogvolgers wil ik alvast van harte bedanken voor hun reacties. Maar jullie worden nog niet door ons in de steek gelaten. De komende dagen laten wij nog wat van ons horen.

Wel is het zo dat onze gedachten steeds meer in beslag genomen worden door het aanstaande huwelijk van mijn oudste dochter Susan. Wij kijken daar met veel blijdschap naar uit en dat zullen jullie kunnen begrijpen. Ook mijn nieuwe schoonzoon JanJob wil ik hierbij zeker noemen. Maar dat weet hij wel. Hij heeft inmiddels een stevige plaats veroverd in onze harten.

Groet
Joost en Raymond