GASTBLOG: De fiets en de trappers..

Een onafscheidelijk duo.

Toen ik vorige week samen met mijn jeugd- en nog altijd goede vriend Jurian richting Düsseldorf afreisde om vervolgens met fiets en al het vliegtuig in te duiken was de fiets die ik van Vincent heb mogen lenen al gedeeltelijk gedemonteerd. De trappers waren er al afgedraaid en het stuur was al evenwijdig aan stang gezet....

Aangekomen in Thessaloniki heb ik samen met mijn pa direct de fiets uitgepakt, banden opgepompt, zadelhoogte ingesteld en stuur dwars op de buis gezet en nu alleen nog even vastzetten...Zoals mijn vader vorige week al schreef hebben we enige tijd nodig gehad om het schroefje te vinden wat aangedraaid moet worden om het stuur vast te zetten, maar na even 'googelen' op 'het Net' kwam ik uit bij een simpel, maar nuttig filmpje van 'Profiel' (je kent hem wel van die irritante reclame: "profiel: de fietsspecialist, tringtring")

Tijdens het bekijken van het filmpje op het vliegveld heb ik uiteraard mijn geluid uit gezet zodat niemand het deuntje zou horen, want zeg nou zelf: elke mooiweer-fietser zou ons, volledig uitgerust met klik-pedalen/helm/professionele fietstassen, hebben uitgelachen als hij wist dat wij een huis-tuin- en keuken instructiefilmpje van "Profiel" aan het bekijken waren in de hoop daar de oplossing te vinden voor ons probleem.

Het mooiste van dit alles is nog dat dit filmpje ons wel de oplossing bracht, zo moeilijk kon het immers niet zijn :)

Vervolgens het stuur vastgezet en dan nog ff de trappers vastzetten...
Helaas was de dag ervoor mijn pa zijn tasje onder het zadel gejat en misten de de steeksleutel om de trappers stevig vast te zetten. Vervolgens de trappers met de hand aangedraaid, wat overigens prima ging en wat betreft de steeksleutel: "Daar moeten we ff aan denken als we weer terug gaan naar Nederland, dat we ergens even een steeksleutel vandaan zien te halen".

Je voelt hem al aankomen...

Toch niet! Mijn pa had vanochtend een helder moment en een uur voordat we uit moesten checken uit het hotel zei m'n pa: 'Ik ben ff naar een winkel voor een steeksleutel voor de trappers' Ik moest bekennen dat ik het zelf volledig was vergeten, maar zo gezegd zo gedaan. Een uur later kwam mijn pa trots met een steeksleutel aanzetten... "Wie deed ons wat" :)

Lekker op tijd aangekomen op het vliegveld (6uur van te voren) liepen we in 1e instantie aan tegen het feit dat we met fiets en al door de bagagecontrole moesten vóórdat we onze bagage gedropt hadden.

Dit ging er bij mijn pa niet in en ik ging even verhaal halen bij een security-medewerker. Na 10 pogingen gedaan op uit teleggen dat we met de fiets waren gooide ik de handdoek in de ring (sommige mensen #!%#) en liep ik achter mijn pa aan naar buiten.

Het ging er bij mijn pa nog steeds niet in, maar na wat stennis schoppen en uitleg van een Engelsman bleek dit toch echt dé manier te zijn. Mijn vader zijn argument "dit heb ik nog nooit meegemaakt" kon ik makkelijk en flauw weerleggen met de zin "pap, je bent ook nog nooit in Turkije op het vliegtuig gestapt :)"

Aangekomen bij het scan-apparaat wou de beste man van de beveiliging dat we de fietsen eventjes als een handtasje op de rollerbank legden om het door de scanner te laten halen, alleen kon een blinde al van veraf zien dat dit niet ging passen, maargoed 'wat jij wilt beste man' en de fietsen lagen op de band.

Na een aantal minuten kreeg de beste man een helder moment, kwam erachter dat dit niet ging werken en sommeerde ons de fietsen er weer af te halen. Eenmaal door de check gekomen slaakten wij een zucht van verlichting. "Been there, done that!"

Het prepareren van de fietsen voor de vlucht was het enige wat ons nog te doen stond en door het heldere moment van mijn vader in de ochtend zou dit een fluitje van een cent moeten zijn.

Met de nadruk op ZOU :)

Na het demonteren van mijn trappers waren de trappers van de fiets van mijn vader aan de beurt. SHIT! Hoor ik mijn vader zeggen en vertelt me dat de steeksleutel, waar hij vandaag speciaal voor op pad was geweest, niet pastte. Het moet een Imbus-sleutel van zeer groot formaat zijn( !!#%#!!)(voor de mooiweer-fietsers onder ons: dat is een 5-vlakkige kop die je in een 5-vlakkig kommetje kan steken en wat anders dan een steeksleutel).

Dit zou nog weleens een probleem kunnen vormen. Volgens mijn pa waren ze hier erg streng op). Snel de taken verdeelt: mijn pa ging een winkel zoeken waar ze gereedschap verkochten (op een vliegveld?) en ik ging alvast bezig met het inpakken van de fietsen in het plastic.

30 minuten later kwam mijn vader terug en stond helaas met lege handen. Even ervoor, sprak een mannetje van de luchthaven-cathering mij aan om te vragen wat onze fietsen in Nederland hebben gekost. Geheel belangenloos :) heb ik dit mannetje vriendelijk te woord gestaan en rond het einde van ons gesprek vroeg ik hem voor wat hulp bij het zoeken van gereedschap (nu je er toch bent... ). Hij kwam wonder boven wonder aanzetten met een waterpomptang ('mannetjes.. Altijd handig' ) en daarmee is het gelukt de trapper(deels) te demonteren. Het demonteren zorgde ervoor dat het vlak waarop je je voet zet eraf was, maar de as bleef er helaas wel nog opzitten. (Dit zorgde uiteindelijk voor een minder gunstige situatie, aan weerszijden van de fiets een flinke punt, maargoed: het leek er nu in ieder geval op alsof we goed voorbereid op pad waren gegaan)

Na even wat billenknijpen bij het inleveren van de fiets is het ons dan ook gelukt om de fiets aan het personeel af te dragen.... (Even een veeg zweet van het voorhoofd!)

Na 4 uur bezig te zijn geweest is het dan altijd even fijn om het geheel even af te sluiten met de dooddoener: 't is maar goed dat we zo op tijd op het vliegveld waren :)

Na deze, 'ietwat bewogen dag', zitten we nu heerlijk in het vliegtuig. De geur van de avondmaaltijd komt ons samen met een steeds dichterbij komende catering service tegemoet. Mijn pa zit lekker muziek te luisteren (wat het blijkbaar nu wel doet ?) en ik kijk terug op een onwijs intens beleefde, sportieve en vooral gezellige week.

Zo'n fietsvakantie is echt uniek. Je merkt, aan bijvoorbeeld het hierboven beschreven stuk, dat je gewoon zó onwijs veel meemaakt! Ik heb ook echt het gevoel alsof ik een paar weken ben weggeweest en dat is totaal niets negatiefs.

Ik weet nu eindelijk hoe het is wat mijn pa al jaren doet. 'S ochtends (soms met frisse tegenzin)vroeg op te staan, de fietskleren aan te trekken, en in de kou op pad gaan...

Vaak is het het 1e moment waar je eventjes doorheen moet, hooguit 15 minuutjes en dan lacht vaak de zon je al weer tegemoet....

Eenmaal wat warm geworden is het de strak blauwe lucht die je ziet en frisse lucht die je inademt, heerlijk!

Ikzelf dacht dat ik het 'runners-high'-gevoel alleen op kon wekken door te sporten op een flink hoge intensiteit zoals het hardlopen en kickboksen, waar ik zelf van hou, maar na een een tijdje flink doortrappen raakt je koppie ook hiervan lekker leeg!

Het allermooiste van de tocht was natuurlijk het op pad zijn met mijn vader. Tijdens goede weersomstandigheden waren er vaak ideale omstandigheden voor leuke gesprekken.

Zo hebben we het echt over van alles en nogwat gehad, onderwerpen als bijvoorbeeld het eventueel toetreden van Turkije tot de EU, de Gouden Dageraad in Griekenland, het Nederlandse politieke landschap.. Maar ook hele praktische zaken als hoe werkt een hypotheek tegenwoordig, hoeveel procent korting krijg ik op spullen die ik koop voor mijn eigen praktijk of wat meer familiaire dingen als het gezin van mijn vader en moeder vroeger en uiteraard de bruiloft van mijn zus Susan en haar vriend Jan-Job aanstaande zaterdag.. Allemaal dingen waar je normaal gesproken toch niet vaak bij stilstaat...(de bruiloft van Suus natuurlijk wel, daar denken we al maanden dagelijks aan :) ) Erg leuk allemaal!

Ik zie hier dat de catering-wagen binnen een bereik van 5 meter is gekomen, dat wil zeggen dat ik het voor gezien hou! Een speciaal bedankje gaat uit naar Vincent voor het lenen van je fiets, hij is gelukkig helemaal heel gebleven, zelfs geen lekke banden) Bedankt ook iedereen voor de leuke reacties op mijn vorige blog en ik zal jullie binnenkort vast weer zien!

Ciao!

Joost