Wat een verschil

Vandaag ben ik van Servië overgegaan naar Macedonië. Wat een verschil kon ik gelijk al constateren. De puinhopen van Servië heb ik achter me gelaten en ik tref af en toe nog een puinhoopje aan maar door de bank genomen, valt het in dit land erg mee. De huizen zijn als regel netjes geverfd, de auto's worden af en toe gewassen en de weg is gewoon minder stoffig dan in het vorige land.

Ook kom ik hier moslima's tegen en moskeeën, de mannen zijn niet zo gemakkelijk te herkennen. In ieder geval kom je deze niet in Servië tegen.
Ik ben vroeg vertrokken vanmorgen en dat was maar goed ook. Want het is uiteindelijk behoorlijk warm geworden. Ik zit nu in een hostel in een 5 persoonskamer. Weer eens wat anders. Kijken hoe aardig ze me morgenochtend nog vinden met mijn gesnurk. Nu heb ik in ieder geval heerlijk zitten kletsen met de beheerder van het hostel ook met wat Australiërs heb ik al een gesprek gevoerd maar die gaan vanavond al weer verder richting Belgrado. Dus daar zal ik niet al te zeer over uitwijden. Ik ga zo direct de stad even verkennen al ben ik wel moe van de rit. Zo'n stad als dit verdient het om even te bezichtigen. Ik kan dan vervolgens besluiten of ik morgen nog blijf of dat ik door rijdt. Dat laatste is het verstandigste als ik op tijd in Tessaloniki wil arriveren en daar heb ik tenminste 3 fietsdagen voor nodig. Ik ben er nog niet uit en jullie horen wel wat er gaat gebeuren.

Vandaag heb ik al met al lekker kunnen fietsen. Toen ik in Macedonië de weg aan het zoeken was werd ik uiteindelijk verwezen naar de M1. De hoofdautoweg. Er was nl. Geen alternatieve route voor handen. Zodra ik op deze plek aankwam stond daar een politiepatrouille, die daar snelheidscontroles aan het uitvoeren waren. Ze hielden me natuurlijk staande. Officieel mag je niet op zo'n weg fietsen. Maar het was super rustig en ik kwam uit Nederland, een mooi land volgens die meneer, dus ik moest mijn gele regenjackie aan trekken en dan mocht ik gaan. Dat heb ik dus maar gedaan. En ik moet jullie zeggen, ik heb het fantastisch gevonden. Ik zat op 567 meter hoogte in in 30 kilometer ben ik afgedaald naar 270 meter. Met de wind in de rug kreeg ik een vaartje van dik 30 km. per uur.

Dat kon ik op deze lange rit van meer dan 100 km wel gebruiken. Natuurlijk is de hele rit niet op deze wijze verlopen, op een bepaald moment moest ik rechtsaf slaan en werden de stijgende weg en de wind mijn tegenstander. Maar wie maalt daarom als hij eenmaal het voor vandaag gestelde doel bereikt heeft. Ik zit in Skopje, heb onderdak en de 10 bb heb ik ook al van genoten. Zodirect ga ik wat eten en nadenken wat ik morgen ga doen en dan weer op tijd onder de wol. Ik neem aan dat ik dan nog een paar uur slaap krijg. We zien het wel.

Tot blogs
Raymond